Tradycja tworzenia Ochotniczych Straży Pożarnych w Rybnickiem sięga końca XIX wieku. W Bełku OSP została powołana na początku XX wieku. Jej pierwszym komendantem – do 1912r. – był Maksymilian Reinlich. 16 marca 1913r. bełkowscy strażacy rozpoczęli budowę własnej remizy. Komenda Wojewódzka przeznaczyła na ten cel 50 marek. W miesiąc później bełkowska OSP po raz pierwszy uczestniczyła w zawodach strażackich. W maju 1920r. jednostka liczyła już 41 członków, zaś w skład wybranego 28 grudnia 1919r. zarządu weszli m. in. Franciszek Blinda (prezes) i Józef Krzyżyk (naczelnik). W okresie międzywojennym bełkowska OSP, podobnie jak inne jednostki ochotnicze, organizacyjnie była podporządkowana Głównemu Związkowi Straży Pożarnych RP w Warszawie. Formalnie jego członkiem została 28 lutego 1926r. Wybrano wówczas nowy zarząd, którzy utworzyli: Ludwik Słupik (komendant), Stanisław Pająk (zastępca komendanta), Jan Honisz (naczelnik), Emil Ptak (zastępca komendanta i gospodarz), Wilhelm Schlossorz (sekretarz i skarbnik). W rok później jednostka wzbogaciła się o „sikawkę motorową”, ufundowaną przez właściciela wsi Bronisława Albinowskiego. Jej poświęcenie odbyło się 20 sierpnia 1927r. W latach 1927-1929 funkcję prezesa pełnił Ignacy Janecko, zaś naczelnikiem był Emil Ptak. Bełkowska OSP bezpośrednio podlegała Związkowi Straży Pożarnych Województwa Śląskiego w Katowicach, który dzielił się na oddziały powiatowe. Te z kolei składały się z rejonow, obejmujących po kilka traży pożarnych z sąsiednich miejscowości. W 1934r. na Górnym Śląsku wsprowadzono podział na straż ochotniczą, przymusową, zawodową i prywatną. Straże zawodowe działały jedynie w większych miastach. W tym też roku, 5 sierpnia, bełkowska OSP uroczyście obchodziła jubileusz swojego 25-lecia. Od 1930r. funkcję jej prezesa pełnił Antoni Klimas. Pierwsze zebranie po zakończeniu II wojny światowej odbyło się w Bełku 17 lutego 1946r. Postanowiono reaktywować działalność OSP, która już 17 sierpnia 1947r. obchodziła swoje 35-lecie. Wybrano wówczas także nowe władze. Prezesem został Alojzy Brudny, jego zastępcą Franciszek Ptak, a komendantem został Emil Ptak. 29 lipca 1961r. podjęto decyzję o budowie nowej remizy. Powołano specjalny komitet, którego przewodniczącym został Wilhelm Otremba, a jego zastępcą Alojzy Józefiak. 17 lutego 1963r. jednostka wzbogaciła o samochód „Lublin”, który wyremontowano za 17,5 tysiąca zł. Uroczyste otwarcie nowowybudowanej remizy odbyło się 15 listopada 1964r. Uroczystość ta zbiegła się z jubileuszem 50-lecia jednostki. Przy okazji dokonano wyboru nowych władz, które utworzyli prezes Henryk Kubasa i naczelnik Alojzy Józefiak. W maju 1966r. bełkowska jednostka otrzymała od Miejskiej Komendy Straży Pożarnej samochód „Ford”. W tym samym roku, w świetlicy przy remizie OSP swoją działalność rozpoczął Klub „Rolnik”. W sierpniu 1981r. jednostka otrzymała kolejny samochód, „Żuk”. Natomiast w latach 1984-1986 przeprowadzono tutaj rozbudowę remizy. Wybudowano nową kotłownię, sanitariaty oraz kuchnię.
źródło: Henryk Polak, Dzieje Bełku, Czerwionka-Leszczyny 2002, s. 147-148.
Pierwsze zebranie po zakończeniu II wojny światowej odbyło się w Bełku 17 lutego 1946 r., na którym postanowiono reaktywować działalność OSP. 26 lipca 1961 r. podjęto decyzję o budowie nowej murowanej remizy. Niestety budowla okazała się niestabilna i 29 lipca 1962 r. remiza zawaliła się. Nie zniechęciło to jednak mieszkańców Bełku, którzy postanowili dokończyć budowę i tak 15 listopada 1964 r. ukończono budowę, która służy do dnia dzisiejszego. W latach 1984-1986 przeprowadzono remont i odbudowę remizy. Także w 2015 r. budynek został rozbudowany o dodatkowe pomieszczenie garażowe. Z pomieszczeń OSP korzystają wszystkie pokolenia mieszkańców.
W 90. rocznicę istnienia OSP wzbogaciła się o sztandar, zaś w 2004 r. o figurę św. Floriana. W tym samym roku jednostka została wyposażona w wóz bojowy typu GCBA.
Przez dziesiątki lat druhowie z OSP Bełk stali na straży ludzi i ich mienia. Zawsze gotowi nieść pomoc nie tylko w czasie pożaru, ale także innych katastrof i klęsk żywiołowych, np. powodzi. Za swą ofiarność i długoletnią przynależność do organizacji otrzymali szereg odznaczeń pożarniczych od najniższych do najwyższych „im. B. Chomicza”. Wyróżnieni zostali także odznaczeniami państwowymi – brązowe, srebrne i złote Krzyże Zasług oraz Krzyż Kawalerski.
